ονειρόφαντοι δε πενθήμονες
Αγαμέμνων, 420
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Από ένα πετραδάκι στην αποθήκη του μουσείου, κάποιοι θυμούνται ακόμα τους Ιλιόνες.
Πότε άρχισε η θηριωδία. Περασμένα μεσάνυχτα, στη μεγάλη λίμνη λάμνει ήσυχο το πλοίο και, γύρω από τον άνακτα, ψιθυρίζουν και σιγούν για τον υπόγειο κρότο. Βράζει η Αίτνα ενώ ηρεμεί φαινομενικώς η Φλεγραία.
Περασμένα μεσάνυχτα και η Αίγυπτος θρηνεί – υψωμένος ο μέγας οβελίσκος – το τελευταίο πέρασμα του Ρα. Η Υψηλή Μαγεία ως πετράδι στην κεφαλή της Νεφερτίτης.
Και στο Πρότερον Ίλιον, εκεί, περιμένουν για μια ακόμη φορά την επιστροφή της Ελένης.
Ελένη...έλανδρος ...ελέπτολις ...!
τα λόγια του ποιητή δεν τα άκουσαν ποτέ οι Ιλιόνες! Αυτοί μόνον την περιμένουν ... Όσοι ακόμα τους θυμούνται τους βλέπουν, φαντάσματα μέσα στη νύχτα, να την προσμένουν, την Ελένη, τη Σελήνη τους, να γυρίσει στην πόλη, στην Πόλη της: κατάλευκη και ασημένια, γαλαξιακή, οδηγούμενη από τη μαιανδρική πομπή, η Ελένη περνά – και πάλι! – την Υψηλή Πύλη και κάθεται στον θρόνο της, στο κέντρο του Λαβυρίνθου.
ΠΥΡΓΟΣ
Τροία ονομάζεται η μαιανδρική πομπή που οδηγεί την Ελένη στο βασιλικό κέντρο της πόλεως, και είναι αυτή η τελετουργική πορεία που έδωσε στην πόλη το τρίτο, το φανερό της όνομα. Το δεύτερο όνομα της πόλης, άλλοτε μυστικό, Ίλιον είναι και σημαίνει. Αλλά το πρώτο, το απόκρυφο όνομα της πόλης, σημαίνει Πόλη του Ηλίου και της Σελήνης και είναι απαγορευμένο να το πει και να το σκεφτεί κανείς. Όσοι θυμούνται ακόμα τους Ιλιόνες, καυχώνται ότι το γνωρίζουν.
Η Πόλη θα αναληφθεί, λένε οι κρυπτικές δοξασίες των Ιλιόνων, όταν επιστρέψει η Ελένη. Γιατί πεπρωμένο της πόλεως είναι το πεπρωμένο που επιφυλάχθηκε στο ίδιο το Πρότερον Ίλιον, στο Ίλιον ενός άλλου Αιώνα. Το πραγματικό Ίλιον, το Ίλιον των απαρχών, δεν ανακαλύφθηκε ποτέ – η αρχαιολογία είναι νεκροψία. Και η φαντασία των σοφών ποιητών έπρεπε κάτι να βάλει στη θέση του τρομαχτικού, του αβυσσαλέου κενού που άφησε το μέγα, το Πρότερον Ίλιον, όταν αναλήφθηκε στον ουρανό. Αλλά πριν την ανάληψη του Ιλίου στον ουρανό, στις υψηλές ομίχλες, μεγάλος πόλεμος συνέβη. Σε αυτό το σημείο οι ποιητές δεν είπαν ψέμματα, αλλά όλη την αλήθεια, στα ανθρώπινα μέτρα.
Μα το Βιβλίο του Χρόνου έχει πολλές σκισμένες σελίδες. Παράξενοι αιώνες άνεμοι. Πρώτο, λένε, αναλήφθηκε το Ίλιον και ακολούθησαν και άλλες πόλεις. Πόλεις που έμειναν στα έπη και στους θρύλους με ονόματα γυναικών. Η Μήδεια, η εγγονή του Ηλίου, αναλήφθηκε όταν επέστρεψε στην Κολχίδα.
Τέτοιες ιστορίες διηγούνται για τους Ιλιόνες όσοι ακόμα τους θυμούνται.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ: Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΛΕΝΗ
Το κοσμολογικό δόγμα τους προβλέπει μια τέταρτη επιστροφή εκείνης που θεωρείται ως νόμιμη βασίλισσα της πόλης και η μόνη πάρεδρος του βασιλιά, επιστροφή που θα πρέπει ακριβώς να συμβεί στο κλείσιμο του Αιώνος ή Κύκλου. Δεν θα φανεί παράδοξο, γιατί είναι κάτι που το συναντούμε και στα άλλα παρακλάδια της ιδίας φυλής, το γεγονός ότι η τελική αυτή επιστροφή θα σημάνει και την καταστροφή της Τροίας, την καταστροφή και την αποθέωση, την άλωση και την ανάληψη, αν θέλετε. Της Τροίας, ή αυτού του σχηματισμού, αυτής της διάδοχης κατάστασης που θα έπαιζε το ρόλο της Τροίας στη σκηνή των ιστορικών χρόνων. Και λέγοντας «ιστορικοί χρόνοι», εννοούμε κάθε εποχή γύρω από την οποία έχουν υπάρξει κωδικοποιημένοι μύθοι, δηλαδή ιστορίες. Όσον αφορά τους Ιλιόνες, η δική τους ιστορική εποχή, κατά την οποία ήταν γνωστοί ως Τρώες (και, πράγματι, υπήρξαν περισσότερο Τρώες παρά Ιλιόνες, αν με εννοείτε) αφορά την ταραγμένη περίοδο μετά την τρίτη επιστροφή της Ελένης, ή, για να εκφραστούμε αλλιώς, μετά την εμφάνιση της Τρίτης Ελένης, δηλαδή μετά την εμφάνιση της Τρίτης Σελήνης.
Εν τέλει, πότε ακριβώς η πόλη πέρασε υπό την προστασία –για να το πούμε έτσι– της Αφροδίτης, και, συνεπώς, και του Άρεως (το ζεύγος της Αφροδίτης και του Άρεως ή Μαρσύα, επανασύστασις του ζεύγους Ήλιος–Σελήνη), αυτό είναι μια αρκετά μπερδεμένη ιστορία. Οι «γιοί της Ελένης» οι Έλληνες, παρέδωσαν, προς γνώσιν των ανθρώπων της Εποχής της Λήθης που θα ακολουθούσε, μια εποποιία αγνώστων διαστάσεων...
όμως
τα λόγια του ποιητή δεν τα άκουσαν ποτέ οι Ιλιόνες
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΜΑΝΗΣ
Το κείμενο αυτό είναι μέρος μιας ευρύτερης αδημοσίευτης ενότητας από την οποία έχει ήδη δημοσιευθεί το κείμενο Η Ουρανούχος Άρκα στο Strange 119
