Πρόσφατα κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, σε άσχετες μεταξύ τους σελίδες, αυτές οι εικόνες:
 |
 |
Όταν τις είδα, θυμήθηκα κάτι που είχε πει ο Eugène Canseliet. Ο Canseliet, μοναδικός μαθητής του Fulcanelli και ένας από τους τελευταίους ελάχιστους αυθεντικούς εκπροσώπους της Ερμητικής Παράδοσης, είχε κάποτε –σε ανύποπτο χρόνο– σημειώσει κάτι αινιγματικό: ότι ο πυρσός που κρατάει το άγαλμα της Ελευθερίας θα πέσει, γιατί αντιτίθεται στους νόμους της Φύσεως...
Για την Ερμητική οπτική των πραγμάτων, ο κόσμος βρίσκεται σε φάση σήψης, αποσύνθεσης – στην αλχημική ορολογία ονομάζεται με τον λατινικό όρο putrefactio. Για τον αλχημιστή που στέκεται πάνω από τον μικρόκοσμό του, παρατηρώντας γεμάτος θαυμασμό όσα συντελούνται μέσα στο δοχείο, η putrefactio είναι μια διαδικασία απαραίτητη στη μεταμόρφωση της Ύλης, στη μεταμόρφωση του κόσμου. Όμως ποτέ, οι ελάχιστοι αληθινοί αλχημιστές που βγήκαν να μιλήσουν στους ανθρώπους του εικοστού αιώνα για αυτή την «εσχατολογική» διάσταση της Αλχημείας, ποτέ δεν έδωσαν τροφή σε μάταιες ελπίδες και φαντασιώσεις. Ποτέ δεν είπαν στους ανθρώπους του καιρού τους ότι η αναγέννηση του κόσμου είναι κάτι που θα συμβεί στην εποχή τους. Το ίδιο και οι λιγοστοί εκπρόσωποι των άλλων γνησίων παραδοσιακών ατραπών, όπως ο Ρενέ Γκενόν, τόνισαν ευθύς εξαρχής ότι η μεγάλη αλλαγή που πρόκειται να γνωρίσει ο κόσμος δεν αφορά τη δική τους ή τις επόμενες γενιές, αλλά μια άλλη ανθρωπότητα που θα αναδυθεί από τις στάχτες αυτού του κόσμου...
Η διαφορά από τον ανεδαφικό οπτιμισμό των κηρύκων της «νέας εποχής» είναι βεβαίως αβυσσαλέα. Γιατί είναι διαφορά στον προσανατολισμό ολόκληρης της υπάρξεως. Και από εκεί θα έπρεπε να αρχίσεις κανείς, από αυτή τη διαφορά προσανατολισμού, όπως διαφαίνεται σε γενικές γραμμές, αλλά και όπως αποκαλύπτεται σε διάφορες λεπτομέρειες.
Τις αντιρρήσεις που ενδεχομένως εγείρουν τα συχνά παράδοξα λόγια των αλχημιστών και των άλλων Τρελών, ότι διασπείρουν την απαισιοδοξία, καλλιεργούν την παθητικότητα και τα λοιπά, δεν θα μπω στη διαδικασία να τα σχολιάσω. Είναι απλές εκλογικεύσεις, τρικ του μυαλού, δηλαδή αυτό ακριβώς που θα ήθελα να αποφύγω. Προτείνω αντίθετως να μπει κανείς στον κόπο να δει τί λέει σχετικά, και γιατί το λέει, ο Jean Parvulesco:
«Το Ιερό έχει εξαφανιστεί από την καθημερινή πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου και είναι τελείως φανερό ότι ζούμε στο Τέλος των Καιρών, όμως το Ιερό δεν έχει χαθεί (εφόσον θεωρητικά δεν θα μπορούσε να χαθεί, καθώς είναι αιώνιο) αλλά μεταφέρθηκε σε μια νυχτερινή, αόρατη προβολή, και είναι τώρα έτοιμο να κατέβει στον ανθρώπινο φυσικό κόσμο σε μια τρομερή αποκαλυπτική στιγμή του απογείου της Ιστορίας, σε ένα σημείο κατά το οποίο ο κόσμος, που ξέχασε την πνευματική του φύση και το απαρνήθηκε, θα αναγκαστεί να το συναντήσει σε μια αιφνίδια αστραπή Αποκάλυψης…»
 |
(Parvulesco, À bout de souffle) |
Για την υποτιθέμενη «νέα εποχή», όπως και αν τη φαντάζεται ή τη φαντασιώνεται κανείς, είχα γράψει δυο λόγια παλιότερα, σε μια συζήτηση για το «2012», στο antidogma.gr, πάνε πάνω από δύο χρόνια. Θα τα επαναλάβω εδώ καθώς μου φαίνεται ότι δεν είναι ανεπίκαιρα και είναι καλώς διατυπωμένα. Έγραφα πως είναι αρκετά περίεργο, ότι ενώ ο σημερινός πολιτισμός καταρρέει, γιατί βασίζεται σε ψεύτικες ιδέες, χωρίς επαφή με την πηγή της ζωής, είναι ακόμη συγκριτικά λίγοι εκείνοι που το συνειδητοποιούν πλήρως, παρόλο που οργανώθηκε ένα ολόκληρο συμβάν για να επισημοποιηθεί αυτό που ήταν ήδη ένα γεγονός σε εξέλιξη. Το συμβάν που υπονοείται είναι φυσικά η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Ο δάκτυλος πίσω από την οποία δεν νομίζω ότι είναι οι «τρομοκράτες», ούτε εκείνοι που λένε οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Είναι κάτι που ξεπερνά τη φαντασία.
Τα σημάδια του μελλοντικού κόσμου δεν διακρίνονται ακόμη καθαρά, και δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτό θα αλλάξει στο προσεχές μέλλον, μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος που παράγει ο σημερινός κόσμος στην προσπάθειά του να μην διαλυθεί...έγραφα τότε. (Τώρα, το ζούμε όλοι, ο θόρυβος αυτός έχει γίνει πιο εκκωφαντικός από ποτέ. Και αρχίζουν να τον ακούν, θέλουν δεν θέλουν, και όσοι προσποιούνται ότι δεν τον ακούν). Και συνέχιζα, κλείνοντας την παρέμβασή μου: τα περί 2012 λοιπόν τα μηχανεύονται όσοι νιώθουν την ανάγκη να διακηρύξουν κάποιον υποτιθέμενο θρίαμβο για τον σημερινό πολιτισμό, που βρίσκεται υπό κατάρρευση... Σήμερα, δεν ξέρω πόσοι ακόμη κατά βάθος πιστεύουν σε έναν τέτοιον θρίαμβο, όταν μέρα με την ημέρα η ανοίκεια πραγματικότητα του κόσμου ξεπροβάλει με τέτοια αιχμηρότητα. Βέβαια, το παράδοξο είναι ότι το ανοίκειο της πραγματικότητας περνάει κυρίως μέσα από την εικόνα, από το εικονικό που έχει κατακλύσει τα πάντα και έχει μεταλλαχθεί σε μια τρομοκρατία της εικόνας, στην οποία συνδυάζονται η φαντασμαγορία της «νέας εποχής» και η «συντέλεια του κόσμου». Αλλά αυτό ακριβώς δεν είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα της σημερινής κατάστασης;
Από το μέλλον, ή το άλλο μέλλον, απ’ τη μεγάλη Αρχή, δεν είμαστε αποκλεισμένοι. Δεν είναι στο χέρι μας. Ανήκουμε στο μέλλον, χωρίς να το έχουμε αποφασίσει. Ανυπόφορο για όσους λατρεύουν ακόμη ψεύτικους θεούς... Μέλλον είναι μια λέξη για το απρόοπτο. Και απρόοπτο μια λέξη για το ανοίκειο: ο χρόνος, απ’όλες τις έννοιες η πιο αφηρημένη, η πιο ακατάληπτη, είναι κατ’ουσίαν αδύνατον να αναπαρασταθεί. Και να φανταστεί κανείς ότι είναι με τον χρόνο που άνοιξαν τόσα και τόσα μονοπάτια...
