26.3.13

Γεωπολιτική της «γερμανικής Ευρώπης»:η Γερμανία στο πλευρό των ΗΠΑ (και στη θέση της Αγγλίας...)


Η πολιτική δεν ανήκει στα θέματα για τα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ, όχι γιατί δεν ενδιαφέρει, αλλά γιατί δεν θα είχε νόημα να προστεθεί μία ακόμη γνώμη σε τόσες άλλες. Αντικρουόμενες απόψεις υπάρχουν αρκετές, σαν τα συμβάντα να είναι κάτι το χειροπιαστό, που φτάνει να εμφανιστεί στη σκηνή της επικαιρότητας για να αποκαλύψει τη μία ή την άλλη σημασία. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά υποθέσεις.
Και ούτε υπάρχει λόγος να καταδείξει κανείς το αβάσιμο αυτών των υποθέσεων. Η μία γνώμη ακυρώνει την άλλη. Υπάρχει όμως κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούν, στο οποίο όλοι συγκλίνουν: ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί διαφορετικά απ' ό,τι συνέβησαν. Και ότι αν έγιναν όπως έγιναν, αυτό οφείλεται στη μία ή στην άλλη αιτία. Η αντίληψη αυτή, με την οποία όλοι συμφωνούν, είναι στην πραγματικότητα και η πηγή της διαφοράς των απόψεων. Ακριβώς επειδή η διαφορά των απόψεων εξαρτάται από την πίστη ότι τα πράγματα θα ήταν δυνατόν να έχουν συμβεί διαφορετικά απ' ό,τι συνέβησαν...

Κλείνω εδώ αυτό το σύντομο σχόλιο. Δεν είναι άσχετο με τα παρακάτω. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι οι περισσότεροι απ' όσους θα διαβάσουν το κείμενο που ακολουθεί (το οποίο και πρέπει να γίνει γνωστό), θα προσπαθήσουν να το καταλάβουν με βάση αυτά που ήδη (πιστεύουν ότι) γνωρίζουν, ή που έχουν ακούσει σχετικά. Κατά συνέπεια είναι πολύ πιθανό να μην διακρίνουν τίποτα άλλο πέρα από αυτά που είναι για αυτούς γνωστά. 


 

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το Un Retour en Colchide (Μια Επιστροφή στην Κολχίδα) του Jean Parvulesco, έναν συγγραφέα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις σε όσους παρακολουθούν τον «Διπλό Λόγο». «Μυθιστόρημα» επιγράφεται το βιβλίο αυτό, που εκδόθηκε το 2010, αλλά η δομή του είναι αυτή του προσωπικού ημερολογίου, που αποτελείται από αριθμημένες καταχωρήσεις, άνευ χρονολογίας, οι οποίες διανέμονται σε διάφορα κεφάλαια κάτω από διαφορετικούς τίτλους. Το ημερολόγιο αυτό, ωστόσο, εμφανίζεται με μια ιδιότυπη μορφή, ως ένα «προσωπικό ημερολόγιο ενός μυθιστορήματος» ή «μυθιστόρημα ενός προσωπικού ημερολογίου», σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα που φτάνει στα άκρα, και σε αυτό το έργο, την ιδέα ότι «τα πάντα είναι ιστορία, τα πάντα είναι μυθιστόρημα».
Η καταχώρηση που μεταφράζω εδώ, ανήκει στο κεφάλαιο που τιτλοφορείται Kriegsmarine (γερμ. Πολεμικό Ναυτικό). Ορισμένες από τις καταχωρήσεις που το αποτελούν αναφέρονται σε διάφορα ζητήματα γεωπολιτικά. Η συγκεκριμένη καταχώρηση είναι αυτή που αναφέρεται αποκλειστικά, και ειδικά, στη σημερινή Γερμανία. Η αφορμή είναι η συνάντηση του συγγραφέα με έναν Γερμανό συνεργάτη, «υπεύθυνο για το γερμανικό τμήμα της “Οργάνωσης”» (οργάνωση, με διάφορα ονόματα, που διατρέχει το σύνολο του έργου του Parvulesco, τόσο τα μυθιστορήματα όσα και τα δοκίμια, αλλά ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε συμβατική εικόνα των μυστικών εταιρειών). Ο χρόνος της συνάντησης είναι λίγο μετά, όπως φαίνεται, από την τοποθέτηση της Μέρκελ στην καγκελαρία, το 2005 (ενώ το βιβλίο, υπενθυμίζω, εκδόθηκε το 2010).
Είναι ένα κείμενο που, σαφώς, θα μπορούσε να φιλοξενηθεί πολύ νωρίτερα εδώ. Τότε ίσως να έδινε απλώς τροφή στη συνωμοσιολογία. Είναι στο φως των πρόσφατων γεγονότων που μπορεί να δοκιμαστεί η όποια σημασία του, αν, βέβαια, δεν χαθεί κανείς σε υποθέσεις επί υποθέσεων.
Να σημειωθεί, τέλος, μια προηγούμενη παρέμβαση του Parvulesco πάνω στο ίδιο θέμα κατά το φθινόπωρο του 2005, με ένα προειδοποιητικό άρθρο στο ειδικό περιοδικό Réfléchir & Agir (τ. 21, αφιέρωμα: «Για έναν άξονα Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα») και τίτλο «Angela Merkel au pouvoir, un danger de mort pour l'Europe», «Η Άνγκελα Μέρκελ στην εξουσία, θανάσιμος κίνδυνος για την Ευρώπη».

Ακολουθεί το κείμενο του Jean Parvulesco:


(573) Σήμερα, γευμάτισα αργά με τον Guido von Schwerin στο Cascades του δάσους της Βουλώνης. Ανώτερο στέλεχος μιας σημαντικής βερολινέζικης κατασκευαστικής εταιρείας, ο Guido von Schwerin είναι, την ίδια στιγμή, αλλά «στη σκιά», ο υπεύθυνος για το γερμανικό τμήμα της «Οργάνωσης». Και πράγματι, ήρθε στο Παρίσι με σκοπό να μου δώσει μια λεπτομερή εικόνα (όπως επέμενε να το κάνει εδώ και καιρό) πάνω στα απόρρητα παρασκήνια της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό της Γερμανίας της Άνγκελα Μέρκελ, τις πολιτικο-διοικητικές ανακατατάξεις και τις αλλαγές που επίκεινται˙ και τέλος πάνω στα κυβερνητικά «σχέδια μεγάλης κλίμακας» του νέου συνασπισμού που βρίσκεται στην εξουσία στο Βερολίνο.
Παρακάτω, παραθέτω το ουσιώδες των πληροφοριών που ο Guido von Schwerin μου εμπιστεύθηκε. Είναι γεγονός, μια «νέα γραμμή» τείνει να επιβληθεί, την οποία πρέπει να υπολογίσει κανείς για να μη βρεθεί προ εκπλήξεως:
(1) Έχοντας ήδη εγκαταλείψει, διακριτικά, τη σκληρή γραμμή του γαλλογερμανικού «καρολίγγειου πόλου», η Γερμανία δείχνει σταθερά αποφασισμένη να αναλάβει, «μόνη αυτή», στο σύνολό τους, τις πολιτικο-ιστορικές τύχες της πιο μεγάλης ηπειρωτικής Ευρώπης του μέλλοντος, αναλαμβάνοντας έτσι σιωπηρά και την ευθύνη να την εκπροσωπεί στην Ουάσινγκτον. Αποπειράται να αντικαταστήσει την Αγγλία [Angleterre] στο πλευρό των ΗΠΑ, να είναι η «πληρεξούσια» της Ουάσινγκτον για το σύνολο της επερχόμενης Μεγάλης Ευρώπης, που θα περιλαμβάνει την Ευρώπη της Δύσης και την Ευρώπη της Ανατολής.
Απελευθερωμένη από το μελανό σημείο του ναζιστικού της παρελθόντος, του οποίου διατείνεται τώρα ότι υπήρξε το θύμα (εγχείρημα ενισχυτικό της αγνότητάς της στο οποίο ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ο «γερμανικός Πάπας», συνεισέφερε προσφάτως), η Γερμανία διεκδικεί τη δυνατότητα να εξασκεί τις πολιτικές και διπλωματικές της αρμοδιότητες εκδηλώνοντας ανοιχτά τη νέα της κατάσταση της «μεγάλης δύναμης» (και μάλιστα, μακροπρόθεσμα, της υπερδύναμης στην ηγεσία της Πιο Μεγάλης Ευρώπης, της πιο μεγάλης γερμανικής Ευρώπης). Για να το επιτύχει, δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα. Έτσι η νέα εξουσία του Βερολίνου σκοπεύει να εξοπλισθεί, βραχυπρόθεσμα, με έναν μηχανισμό αντιστρατηγικών επιχειρησιακών πληροφοριών που θα έχει πλανητικές διαστάσεις και βλέψεις, και θα κινητοποιηθεί για πολιτικούς σκοπούς μείζονος σημασίας, απόρρητους επιθετικούς σκοπούς.
(2) Πάνω σ' αυτό, ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αποφάσισε να ξεκινήσει άμεσα ένα γενικό ομοσπονδιακό αντιστρατηγικό οργανωτικό σχέδιο υπό τον προσωπικό του έλεγχο και το οποίο αποτελείται από τρία βασικά επιχειρησιακά επίπεδα. Αυτά τα τρία επίπεδα είναι τα ακόλουθα:
Ένα μεγάλο «κεντρικό αντιτρομοκρατικό αρχείο» που θα ενσωματώνει όλες τις ομοσπονδιακές και περιφερειακές δομές πληροφοριών και ανθυπονομευτικής [antisubversive] δράσης σε μία και μόνη ισχυρή συγκεντρωτική οργάνωση, υπό τη διεύθυνση του Ομοσπονδιακού Υπουργού Εσωτερικών του Βερολίνου.
Μια νέα γενική ομοσπονδιακή επιχειρησιακή οργάνωση ασφαλείας με σκοπό την αποτελεσματική εκμετάλλευση αυτού του «κεντρικού αντιτρομοκρατικού αρχείου».
Μια αντι-οργάνωση, άκρως μυστική, εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικο-στρατηγικής ασφάλειας, με ομολογουμένως επιθετικά σχέδια πλανητικού επιπέδου, αντι-οργάνωση για την οποία είμαι υποχρεωμένος να μην πω τίποτα, καθώς αυτή είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το σύνολο της γερμανικής «μεγάλης πολιτικής» του μέλλοντος που προμηνύεται, και η οποία «θα αλλάξει την όψη της Ευρώπης» (σύμφωνα με τις πρόσφατες εξαγγελίες της καγκελαρίας του Βερολίνου).
(3) Προβλέπεται εξίσου, επ' ευκαιρία της ίδιας σειράς νέων προγραμματισμών, η δημιουργία ενός ομοσπονδιακού υπουργείου Τύπου και Πληροφοριών, εξαρτημένου από την καγκελαρία του Βερολίνου, με στόχο την ενσωμάτωση του τύπου και του συνόλου των μέσων στο πλαίσιο του «νέου θεμελιώδους σχεδίου» που κατευθύνεται προς την ευρωπαϊκή και πλανητική επέκταση της Γερμανίας (της «Νέας Γερμανίας» που κανείς δεν αποτολμά ακόμη να την αποκαλέσει έτσι˙ αλλά «θα το κάνει»).
(4) Ο Guido von Schwerin μου επεσήμανε εξίσου την αναδιοργάνωση εις βάθος και την επιταχυνόμενη ισχυροποίηση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων όσον αφορά τον στρατό ξηράς, την αεροπορία και το ναυτικό, σύμφωνα και με τις νέες δομές αποστολής, ανάπτυξης και παρουσίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Άλλωστε, οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις είναι ήδη παρούσες στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Ασία, με διάφορες αποστολές.
Η άμεση αποστολή ενός στολίσκου (που αποτελείται από δύο υπερσύγχρονες φρεγάτες, τέσσερα ταχέα περιπολικά σκάφη μάχης και ένα σημαντικό πλοίο εφοδιοπομπής) στη Μεσόγειο, με σκοπό τον έλεγχο και την επίβλεψη των ακτών του Λιβάνου, έχει μια ενδεικτική σημασία, αποκαλύπτοντας τον πρωταρχικό ρόλο που από εδώ και πέρα θα αποδίδεται στο Kriegsmarine. Φαίνεται, πράγματι, ότι το Βερολίνο εννοεί να επικεντρώσει σε ύψιστο βαθμό τις προσπάθειες της παρούσας ισχυροποίησης των ενόπλων δυνάμεών του στο Kriegsmarine. Υπάρχει κίνδυνος οι τρέχοντες νέοι προγραμματισμοί να προκαλέσουν αξιοσημείωτες εκπλήξεις. Η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε, σχετικά με το θέμα της αποστολής αυτού του στολίσκου στην ανατολική Μεσόγειο, ότι η παρέμβαση αυτή έχει μια ιστορική διάσταση για το μέλλον της Γερμανίας. Γιατί το Kriegsmarine; Αυτό είναι το ερώτημα που δεν έθεσα στον Guido von Schwerin.

Un Retour en Colchide (Guy Trédaniel, 2010), σ. 204-206.
μετάφραση: Δημήτρης Τσουμάνης